Op het koortje gebleven

Na een paar hele nare dagen gloort er een zonnetje aan de horizon. Jonah is vandaag veel wakker geweest en wilde vooral voorgelezen worden en af en toe even tv kijken. Ook is hij al een klein beetje van de 3 kilo vocht kwijt waardoor zijn ogen een beetje meer open kunnen. En hij is uit aplasie, wat betekent dat zijn weerstand weer wat toeneemt onder invloed van injecties met neupogen. Zijn infectiewaarde is nog verder gezakt, hij heeft geen zuurstof extra meer nodig en zijn hartslag is gedaald,  de koorts is weg en hij krijgt een beetje (5ml per uur) sondevoeding. Ook had meneer trek in een broodje frikandel :), maar bij het ruiken bedankte hij toch vriendelijk (wat papa niet erg vond). Wat zijn we blij dat hij het zo goed gedaan heeft, want het was wel spannend. Gisteren was er sprake van het inbrengen van een catether en dat kon niet gedaan worden met een roesje. Ze waren bang dat hij niet zelf uit het roesje zou kunnen komen en dan moesten ze wel intuberen. ( dat is, aan een beademingsbuis en kunstmatig in slaap gehouden worden, anders trek je de buis in je keel er weer uit) Maar gelukkig bedachten ze dat een plaszakje met opvangressevoir ook nog te proberen was en dit ging ook heel goed (mama kon weer beetje opgelucht ademhalen, want ik heb geen piemel, maar moet er niet aan denken dat ze daar zonder verdoving een slangetje instoppen) Ook was er nog het infuus prikken, dat ging later helemaal niet meer en even zei een arts dat ze dan het vat op zijn hoofd wel konden gebruiken op drie andere plekken hadden ze al wat zitten wroeten in een ader. Er knapte iets in mij en Jonah lag maar te huilen en ik deed mee. Dus stak een andere arts daar een stokje voor en toen was het later ook niet meer nodig, ze hadden aan de 3 infusen die hij had wel genoeg. Nou ja hoeveel openingen kan een mens nodig hebben? In mijn gedachten kwam de zwarte auto af en toe wel voorbij. Maar dat lijkt nu voorbij. Wij hebben een aantal dagen in het Ronald Mac Donald huis geslapen en zijn nu toch even thuis. Even naar de meiden en de vader van Jonah is in het ziekenhuis.De meiden hebben dit weekend genoten van ome Cor (mijn broer) en tante Anja die een nachtje kwamen oppassen en oma en opa. Het is dubbel om thuis te zijn, lekker, maar ik mis Jonah. Ik besef nog nauwelijks wat er allemaal voorbij gekomen is de afgelopen dagen en huilen kan ik even niet, we moeten nog even door. Later ga ik wel nadenken, nu even niet, want dan hou ik het niet vol. Ze doen zulke akelige dingen met je kind die je niet wilt, maar waarvan je weet dat ze nodig zijn. Ik kan het gevoel niet eens omschrijven, zo machteloos. Ik wilde hem oppakken en weg rennen.
"Maar ja kijk naar de hemel en zie de zon."
En zo komen we er wel!