Dit wordt het laatste stukje dat ik ga schrijven over Jonah en ons leven. Een jaar terug werd bij Jonah kanker geconstateerd en zagen de vooruitzichten er donker uit. Hij heeft gevochten om te blijven leven en wij stonden naast zijn bed. Nu gaat hij elke dag een stapje vooruit en zijn de ergste behandelingen achter de rug. Laatst schreef ik al dat wij nu het liefst weer zouden willen opgaan in de menigte, om ook onszelf te overtuigen dat het nu voorbij is. Jonah heeft weer haartjes en speelt weer in de speeltuin elke dag. Hij is nog niet een gewone kleuter van 4, maar hij is hard op weg om dat weer te worden en wij willen hem ook de ruimte geven om dat te zijn. Een gewoon kind, een blij kind. En daarom zullen er geen stukjes meer komen, want gewone kinderen hebben geen website over hun leven. Wij zullen ieder half jaar even in spanning leven en dan op gaan naar het volgende controle moment, maar we zullen denken dat hij ons wonderkind is en dat hij net als andere kinderen groot gaat worden en op eigen benen zal staan. Dan zal dit een klein stukje zijn uit zijn leven. En Jonah gaat groot groeien op Terschelling. Want dat wil ik jullie nog even vertellen, ons pad gaat naar Terschelling. Waar ik directeur word van een basisschool en Jonah, Sarah, Roos en Suus zullen opgroeien met het strand, de wind en de zon. Wij hopen dat dit voor al onze kinderen heerlijke jaren worden.
Ik wil iedereen heel erg bedanken voor alle medeleven. Alle kaartjes, hulp en lieve woorden van troost als we die nodig hadden. Heel erg bedankt!
