En het leven bestaat weer uit slapen.

Jonah voelt zich weer niet zo lekker, zacht uitgedrukt! Hij heeft koorts en dus weer andere soorten antibiotica. Ook is zoals ik eerder beschreef zijn slokdarm en mond vergeven van de bloederige wondjes en daarom spuugt en poept hij weer bloed. Dat doet ook zeer en hij krijgt dan ook voor het eerst sinds de chemokuren zijn begonnen morfine, omdat hij teveel pijn heeft zonder. Zijn kalium enz, worden er weer met bakken extra ingegoten door de verpleging, maar verdwijnen net zo hard weer. Zijn nieren willen dit even niet bewaren. Maar goed dat hij in het AMC ligt en daar hebben we nog steeds onze kanjer van een zuster die er voor zorgt dat het hem goed vergaat en die regelt dat hij nu weer neupogen krijgt via het infuus en niet via een gemene prik in zijn been. Hij heeft bijna de gehele dag geslapen, hij wil zelfs geen boekjes voorgelezen. Dit is voor ons altijd een moeilijke tijd, lijdzaam toekijken hoe je kind de dagen wegslaapt, omdat hij zich helemaal niet lekker voelt. Ik wil het van hem overnemen, maar dat kan natuurlijk niet en dus doe ik wat ik wel kan. Zijn diaree opruimen en hem lekker insmeren met bodylotion. Zijn spuug afvegen, opruimen en ondertussen over zijn rug wrijven als hij huilt van de pijn. Hem vertellen hoeveel ik van hem hou en hoe lief hij is. Af en toe zachtjes een liedje voor hem zingen als hij bijna weer in slaap valt.Maar ja er komen weer betere tijden, daar zijn we van overtuigt en daar wachten we dan ook op. De dagen dat hij weer zal lachen, zoals ik vanmiddag hoorde op het filmpje dat Luca haar ouders maakten en waar Luca en Jonah lachen om de cliniclowns. Donderdag komt Jonah zijn grote vriendin Luca weer voor een kuur. We hopen dat het voor Luca weer voorspoedig verloopt. Aan haar ouders hebben wij veel steun, zij maken het zelfde mee en ze leven zo mee en wij met hen.
Verder krijgt hij nog iedere dag heel veel post en zelfs puzzels toegestuurd van allemaal lieve mensen, heel erg bedankt weer voor al het medeleven.