En dan is het toch gebeurd. Al zijn bloedwaardes zijn weer onderuit gegaan, hij is in diepe alplasie. Jonah heeft pijstilling voor zijn slokdarm en mond, infuuspompen met kalium, magnesium enz. Hij heeft vandaag nog wel genoten van de clowns en de juf kwam langs om even iets gezelligs met hem te doen, hamertje tik. Verder slaapt hij af en toe overdag ook een uurtje. Sommige dingen kosten inspanning en daarna moet hij even bijkomen. Hij eet en drinkt zelf niets meer en vanmiddag is zijn vijfde sonde ingebracht in een paar dagen tijd. Hij spuugt gemiddeld een keer per dag en hij heeft elke keer de pech deze keer dat hij zijn sonde eruit spuugt. Met ons gaat het redelijk, naar omstandigheden. We hadden gehoopt niet naar ons kind te hoeven kijken met pijn en zooooo moe dat hij alleen maar wil slapen. Maar het zit eraan te komen, dagen waarvan hij 23 uur zal slapen. Je voelt je dan zo machteloos. Boos ben ik eigenlijk nooit over deze toestand, ik vraag me nooit af waarom dit gebeurt, het is gewoon pure pech.
We zijn de laatste week iets minder moe. Het leven heeft de afgelopen acht maanden in het teken gestaan van angst en het om de beurt of samen hele dagen in het ziekenhuis zitten. Angst om het meest dierbare wat je als ouders bezit te verliezen. En als je zelf moe bent en je moet alle ballen in de lucht houden, heb je een stevig huwelijk nodig. We hebben moeilijke momenten gehad, maar we kunnen zeggen dat het sterker is dan ooit tevoren, dat we dit hebben gered en Jonah ook bijna. Daarom zijn we minder moe. Het eind van alle ellende is bijna in zicht (voorzover we dat kunnen zien) en dat geeft vooruitzicht. Vooruitzicht op betere, gezondere tijden. Tijden waarin we weer allemaal samen zullen zijn aan de eettafel en alle kinderen verhalen hebben.
5 opmerkingen:
pfff, ff slikken na je blog. wat schrijf je toch puur! heel mooi.
karin
hallo,
oef, wat een verhaal.
prachtig de foto's van jullie.
denk aan de veerkracht van een kind.
spelen en slapen.
vr.gr.
arie
He jakkes, dan gebeurt het toch nog. We hopen dat Jonah er snel weer bovenop komt en dat het einde inderdaad heel snel in zicht komt.
Ik heb vanochtend nog even naar sarah gezwaaid, wat een mooie, slanke dame is dat toch.
Heel veel sterkte en we denken aan jullie.
Liefs, Daniëlle en de rest
Balen zeg, dat het dan toch gebeurt. Het zag er zo goed uit, ondanks dat je voorbereid bent valt het dan toch tegen. We duimen met ons allen dat het niet lang duurt en dat hij weer snel opknapt. We gaan weer kaarsjes branden voor jullie kleine, dappere kanjer. En voor jullie hoop ik dat je de kracht krijgt om het vol te houden. NIet alleen deze tijd in het ziekenhuis maar ook voor erna want dan heb je het ook heel hard nodig. Veel liefs en we komen donderdag, als Luca zich weer moet melden, even kijken hoe het met jullie gaat.
Dikke kus,
Jack, Nicole, Jordy en Luca
Wat een verhaal weer. Had zulke goede hoop met jullie dat het misschien Jonah bespaard zou blijven. Mooie woorden weer, mooi geschreven!
Denk aan jullie!
Liefs Patries
Een reactie posten