Hoi, Jonah ligt net op bed, want we hadden zo'n 9 uur vertraging uit het ziekenhuis. We hebben de hele dag gewacht op bloedplaatjes die maar niet kwamen. En de zusters riepen de hele dag dat ze elk moment konden komen!!!!!! Jonah had namelijk vanochtend een bloedneus die niet wilde stoppen en daarom waren er bloedplaatjes nodig. En in een ziekenhuis duurt alles zo lang. Gisteren was ook een geweldige dag. Zo zat Jonah nog te spelen en zo kwam er een zaalarts die vond dat zijn pols veel te hoog was in combi met een hoest (die er al 5 weken is en waar al uitgebreid onderzoek naar is geweest) en daarom moest hij naar een isoleerbox.(misschien wel mexicaanse griep) Ik kon praten als brugman, maar zoals al vaker gemerkt hebben veel artsen nieuwe oren nodig. Dus ben ik voor het eerst boos geweest op een arts, ik vertelde haar nog netjes dat ze beter weg kon gaan, want ik was boos. (niet met lelijke woorden hoor!) Als moeder tel je niet mee en ging dat mens gewoon een zuster opdracht geven om een suguratiemeter te halen en te meten bij Jonah. Die meet het zuurstofgehalte in het bloed, maar mooi niet aan mij vertellen waar dat voor was en toen moesten we dus van zaal af, want opeens was hij besmettelijk. En nog 10 minuten later kwamen de pakken, handschoenen en mondkapjes tevoorschijn. Gelukkig kwam er toen een kinderarts die weer een trede boven de zaalarts bij me en die luisterde naar mij en keek Jonah na en hief alle ellende weer op en er hoefde ook geen verder onderzoek gedaan te worden. Jeh!!!! Maar ik was leeg, ik voelde me als een peuter die een driftaanval gehad had. OP en doooodmoe. En nu vandaag weer, pas om 9 uur zaten Jonah en ikzelf aan de bloemkool en gehaktbal. Het eerste wat ikzelf dacht toen ze hem naar de isoleer brachten was, FLUT nog weer 5 dagen langer. Het begint echt bij iedereen in het gezin zijn tol te eisen. De kinderen huilen allemaal als we weggaan en zelf huil ik bij de minste of geringste tegenslag en Jan die rent ook nog de benen uit zijn lijf thuis. Suus heeft namelijk ook al 6 dagen hele hoge koorts en dankzij dokter Korfker die zo aardig was om twee keer bij ons thuis te komen weten we nu dat ze keelontsteking heeft en heeft ze medicijnen.
Soms is het echt allemaal te veel, alle spanning over de toekomst, het ziekenhuis waar we soms wonen en het thuis draaiende houden. Er is een lach aan de buitenkant, maar van binnen huilt het. En dat gevoel gaat met je mee naar bed en je staat er mee op en ik wil er wel voor weg rennen, maar het haalt je in. En met ouders die in het ziekenhuis kun je soms zo fijn praten, ook zij hebben een kind aan een zijden draadje hangen. Ook zij staan te koken of te douchen en bedenken hoe het moet op de begrafenis van hun kind. Dat hoort niet en dat wil ik niet. Ik wil bezig zijn met lampionnen en of ze wel tot 8 uur op mogen blijven. Allemaal kleine vragen.
Sarah zei ooit eens dat ze wilde dat het weer werd zoals eerst, toen Jonah nog niet ziek was en dat wil ik ook. Maar ik besef "dat wordt het nooit meer"
Weltrusten allemaal
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten